Dlaczego pies ciągnie na smyczy? Fragment ebooka „Luźna smycz bez tajemnic”

Większość psiaków jest nauczona, że na spacerze z opiekunem trzeba się trochę pomęczyć, ale nie przeszkadza im to w próbach ekspresji naturalnych odruchów. Zwykle większość celów postawionych sobie przez psa zostaje osiągnięta, co tym bardziej przyzwyczaja zwierzę do ciągnięcia za sobą ciężaru opiekuna podczas przemieszczania się. Nie powinniśmy złościć się za to na psy – ich odmienny sposób poruszania się jest zupełnie normalny. To po naszej stronie leży nauka odpowiadającego nam zachowania. Nie możemy oczekiwać, że pies po prostu domyśli się, czego od niego oczekujemy i, co więcej, bez wahania się na to zgodzi, mimo związanych z tymi oczekiwaniami ograniczeń.

Z behawioralnego punktu widzenia, każde zachowanie jest objawem, pod którym kryją się potrzeby, emocje lub dolegliwości zdrowotne. Jeśli więc pies jest pobudzony, naturalne będzie przyspieszenie kroku. Pies, który się czegoś boi, będzie chciał jak najszybciej oddalić się od wywołującego lęk czynnika, a czworonóg, który czuje potrzebę sprawdzenia jakiegoś zapachu lub miejsca, będzie prawdopodobnie próbował się do niego zbliżyć. To naprawdę ważne, by nie skupiać się tylko na samym zachowaniu, ponieważ tylko wtedy uda nam się dotrzeć do jego przyczyny i nie będziemy tylko „zaleczać objawów”.

Pamiętajmy, by nigdy nie nazywać psa, który ciągnie, n i e g r z e c z n y m. Postrzeganie ciągnięcia na smyczy jako niegrzecznego zachowania może być bardzo krzywdzące. W wielu przypadkach wymaganie od psa „poprawnej etykiety”, bez zastanowienia się, co jest przyczyną jego zachowania, może być zwyczajnie okrutne. Przykładowo, kiedy pies znajduje się w stanie wysokiego pobudzenia emocjonalnego, czy to przez ekscytację, czy przez lęk, przechodzi on w stan „automatycznych odpowiedzi organizmu” i jego zdolność do analizy oraz uczenia się może spaść nawet do zera. Przerażony pies będzie chciał się jak najszybciej oddalić w bezpieczne miejsce i, mimo najlepszych chęci, nie będzie się w stanie na nas skupić. Nie można też denerwować się na psa, że przecież „umie już ładnie chodzić” lub “wie co ma robić”. Po pierwsze, psy to psy i często naprawdę nie wiedzą, czego od nich wymagamy. Po drugie, zakładanie, że jesteśmy doskonałymi nauczycielami i na pewno nie popełniliśmy żadnego błędu w nauczaniu, również jest mało empatyczne.

Jeśli uważasz, że twój psiak ciągnie z powodu bardzo wysokich emocji, polecam skonsultować się z trenerem, zoopsychologiem lub behawiorystą, który nie stosuje zastraszania w żadnej formie i opiera swoje metody szkoleniowe na nauce. Ten poradnik został napisany po to, aby można było z niego korzystać w każdym momencie terapii psiaka, opisuje też kilka zabiegów, które pomogą rozemocjonowanym podopiecznym uspokoić się na spacerach, nie jest on jednak podręcznikiem do pracy z psami z poważniejszymi problemami emocjonalnymi.